20121031

Για ένα παιχνίδι...

 
 

Sent to you by diluted via Google Reader:

 
 

via MyBlog-MαϊΜπλογκ by Maiman on 10/30/12

http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22113%3Apagkalos-gia-k-arbaniti-einai-dimosiografos-xoris-talento-me-tiletheasi-17&catid=104%3Amedia-stories&Itemid=159

http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/58281

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=233027


       Tις προάλλες ήμουν καλεσμένος σε ένα παιδικό πάρτι, όντας συγγενής του εορτάζοντα. Παιδιά 5-8 χρονών παίζανε παιχνίδια υπό την διακριτική παρακολούθηση των γονιών τους. Την ώρα που τα παρακολουθούσα  συγκεκριμένα, παίζανε μουσικές καρέκλες-το γνωστό παιδικό παιχνίδι. Τα παιδιά όσο έπαιζε η μουσική γυρνούσαν γύρω από καρέκλες και έπρεπε να κάτσουν αμέσως σε μία γιατί οι καρέκλες ήταν λιγότερες κατά μία από τα παιδιά και όποιος δεν προλάβαινε να καθίσει έχανε και έβγαινε από το παιχνίδι.
       Ξαφνικά όταν η μουσική σταμάτησε παρατηρώ ένα μεγαλύτερο παιδί να κάθεται στην κυριολεξία πάνω (!)  σε ένα μικρότερο που είχε ήδη προλάβει την καρέκλα .Μάλιστα το στρίμωξε έτσι ώστε να φαίνεται ότι καθόταν πλαι πλαι. Όταν η νηπιαγωγός που επέβλεπε το παιχνίδι ρώτησε τα 2 παιδιά ποιος κάθισε πρώτος ώστε να αποβάλλει τον δεύτερο , σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, το μεγαλύτερο παιδί με ιδιαίτερη άνεση είπε πως είχε κάτσει πρώτο. Αμέσως είπα τι είχε γίνει ώστε να μη φύγει από το παιχνίδι το παιδί που είχε παίξει σωστά.  Τότε το παιδί που είχε προσπαθήσει να κλέψει άρχισε να κλαίει συνεχίζοντας να υποστηρίζει πως είχε κάτσει πρώτος προκαλώντας το γέλιο σε όσους είχαν παρακολουθήσει την σκηνή.
       Μέσα από τα γέλια άκουσα όμως κι από έναν τύπο να λέει "εσύ τι κάνεις τον ρουφιάνο; " (δεν μου απευθύνθηκε άμεσα αλλά το είπε με τη λογική ότι θα μπορούσε να μου το  έχει πει το παιδί) Φυσικά γύρισα και του είπα "καλύτερα ρουφιάνος παρά λαμόγιο" και η "συζήτηση" έληξε εκεί.
         Σίγουρα ήταν ένα παιχνίδι, αλλά το όλο περιστατικό φανερώνει την κακή νοοτροπία που διακατέχει πολλούς από εμάς. Κάποιοι σήμερα νιώθουν ότι μπορούν να παρανομούν, να κάνουν το δικό τους, χωρίς να έχουν κανέναν έλεγχο.  Το χειρότερο είναι μάλιστα ότι δε διστάζουν να ονομάσουν "ρουφιάνο" και να στιγματίσουν αυτόν που θα κάνει επίπληξη ή να πουν το πιο εύκολο "εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου".Έτσι ο καθένας αφήνεται να κλέβει , να χτίζει αυθαίρετα, να φοροδιαφεύγει και πολλά άλλα. Αν επέμβει ένας άλλος πολίτης και καταγγείλει κάτι, τότε  δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί που θα θεωρήσουν ότι κακώς ανακατεύτηκε-ειδικότερα μάλιστα σε περιπτώσεις που καταγγείλουμε μια αδικία που δε θίγει εμάς άμεσα αλλά κάποιον άλλον. Αυτή η νοοτροπία είναι που έχει οδηγήσει στον ωχαδερφισμό της σημερινής εποχής.Οι άνθρωποι που προσπαθούν να αλλάξουν όλη αυτή την νοοτροπία παραμερίζονται και χαρακτηρίζονται "ρουφιάνοι" λες και πρόδωσαν κανάν αγωνιστή της αντίστασης στους Ναζί! 
      Εκτός από το "ρουφιάνοι" βέβαια  υπάρχουν  και άλλοι τρόποι και δικαιολογίες να βρεις για να κατηγορήσεις κάποιον που προσπαθεί να κάνει κάτι σωστό. Τον Βαξεβάνη (άσχετα με το ότι δεν τον συμπαθώ και πιστεύω πως έκανε ό,τι έκανε για λόγους προσωπικής προβολής) και τον Αρβανίτη τους κατηγόρησαν για αντιδεοντολογικούς  κ.α. αλλά βέβαια, το "δια ταύτα" ,τα ονόματα της λίστας και το τι συμβαίνει με αυτά  ή αντίστοιχα μια δήλωση του υπουργού για την κακοποίηση των συλληφθέντων δεν ήρθε ποτέ στην επιφάνεια. Ειδικά για την δεύτερη περίπτωση δεν θα μαθαίναμε καν για το περιστατικό αν δεν είχε κοπεί η εκπομπή του δημοσιογράφου.Το κακό με αυτές τις πρακτικές είναι ότι βλέποντας την τύχη αυτών που αγωνίζονται για την αλήθεια , άνθρωποι που έχουν διάθεση να τους μιμηθούν -ιδιαίτερα οι νέοι- πολλές φορές καταλήγουν στο να σιωπούν και να σφυρίζουν αδιάφορα.
         Βέβαια για να έχεις κανείς το δικαίωμα να καταγγέλει και να ελέγχει τους γύρω του πρέπει να είναι και αυτός ανοιχτός σε κάθε έλεγχο που θα του γίνει από άλλους. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν μειώνει το βάρος μιας αληθινής καταγγελίας.Δεν πρέπει να εξετάζουμε σε πρώτο βαθμό το αν αυτός που κάνει μια καταγγελία είναι κακός ή οτιδήποτε άλλο αλλά οφείλουμε να εξετάσουμε το αν η καταγγελία του είναι αληθινή. Εξάλλου κανείς δεν είναι αναμάρτητος  αλλά σίγουρα κάποια ζητήματα, κάποιες παραβάσεις του νόμου και της ηθικής είναι σημαντικότερες από κάποιες άλλες.Το να σκεφτόμαστε "έλα μωρέ τώρα τι καταγγέλεις, εσύ που έχεις κάνει αυτό ή το άλλο" δείχνει διάθεση για ατιμωρησία αλλά και πρόθεση να φιμώσουμε φωνές που καταγγέλουν αδικίες .Μια πρόθεση που ρεαλιστικά εξηγείται μόνο με την υπόθεση πως φοβόμαστε ότι αυτές οι φωνές σε μια άλλη περίπτωση ίσως να αποκάλυπταν την δική μας αδικία/παράβαση. Πρέπει να αποβάλλουμε το φόβο αυτό και να μάθουμε επιτέλους να μπορούμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεων μας. Έτσι μακροπρόθεσμα θα περιορίσουμε και τις δικές μας παραβατικές ενέργειες που τυχόν κάνουμε στην καθημερινότητα μας .Θα καταφέρουμε το "καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται"  και έτσι το αίτημα μας για λιγότερη διαφθορά θα αποκτήσει και μεγαλύτερη λογική και ηθική βάση.
          Είναι χρέος ενός συνειδητοποιημένου κι ενεργού  πολίτη να καταγγέλει φαινόμενα διαφθοράς ανεξάρτητα από το αν αυτά τον επηρεάζουν άμεσα. Η πάταξη της διαφθοράς ξεκινάει από την καθημερινή προσωπική προσπάθεια του κάθε πολίτη και να μην περιορίζεται σε ευχολόγια για τον "δια μαγείας" καθαρισμό του κράτους και της κοινωνίας από τέτοια φαινόμενα Αυτό συμβαίνιει γιατί η διαφθορά βρίσκεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μια κοινωνία που είναι πιο δεκτική σε άνθρώπους που καταγγέλουν μικρές ή μεγάλες ατασθαλίες  και δηλώνει έτοιμη να υποστεί έλεγχο. αλλά και να εκτελέσει έλεγχο φροντίζει αυτόματα η ίδια ώστε να είναι και λιγότερο διεφθαρμένη.(διαφορετικά δεν θα δέχονταν να ελεγχθεί). Με τις προσπάθειες αυτές δίνεται και το παράδειγμα στις επόμενες γενιές καθώς μόνο μέσω της παιδείας και της αγωγής μπορεί να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα η διαφθορά. 
           Τελικά ίσως μου πείτε "πολλά λόγια για ένα παιχνίδι". Αλλά αλήθεια ήταν μόνο για ένα παιχνίδι;
        



 
 

Things you can do from here:

 
 

No comments: